پيشگفتار

«قرآن» كتاب آسمانى و مبناى اعتقادات، افكار، تكاليف و وظايف اخلاقى ماست، اين كتاب در چهارده قرن پيش نخست به صورت كلّى و سپس طى بيست و سه سال تدريجاً بر رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله نازل گرديده است.

مسلمانان از همان صدر اسلام اين اهتمام را داشتند كه علوم و دانش‌هاى خود را از آن اخذ و يا با آن تطبيق دهند تا راهى نادرست را طى نكرده باشند و براى فهم معانى آن، علوم صرف، نحو، معانى، بيان، بديع، عروض و ... را بنيان نهادند كه براى مستدل ساختن آنها زحمات فراوانى را متحمل شدند.- اجرهم على اللّه-

از جمله دانشى كه در اين زمينه تأسيس شد{{صورتی: «علم لغت»}} و واژه‌شناسى قرآن از بُعد مفهومى آن بود؛ سپس اين دانش گسترده شد كه در نتيجه مجموع لغت عرب را فرا گرفت و از طرفى نسبت به لغات و كلمات قرآن و يا قرآن و حديث، كتاب‌هاى لغت جداگانه‌اى تأليف شد كه بر اهل تحقيق پوشيده نيست.

از ديد دانشمندان علم تفسير، بهترين كتابى كه لغات قرآن را تفسير كرده، كتاب‌{{صورتی: «مفردات» راغب‌}} است كه هيچ مفسرى در تفسير آيات قرآن، از مراجعه به آن بى‌نياز نيست.

كتاب گرانقدر{{صورتی: «تفسير نمونه»}} كه- بحمداللَّه- توانسته در عصر اخير خدمتى شايسته به دانشمندان و طالبان دانش تفسير نمايد نيز مبناى بهره‌گيريش در فهم لغات قرآن، كتاب مزبور و تفسير{{صورتی: «مجمع البيان»}} در مرحله اوّل بوده است.