مفهوم كلى جمع كرد و آن انتقال از يكى از دو حالت به حالت ديگر است، «راغب» در «مفردات» معتقد است:{{صورتی: «قُرْء»}} در حقيقت، اسم براى داخل شدن از حالت حيض، به پاكى است، و چون هر دو عنوان در آن مطرح است، گاهى بر حالت حيض و گاهى به پاكى اطلاق مى‌شود.

از بعضى از روايات و بسيارى از كتب لغت نيز استفاده مى‌شود كه «قُرْء» به معناى جمع است و چون در حالت پاكى زن، خون عادت در وجود او جمع مى‌شود، اين واژه به پاكى اطلاق شده است. [1]

'''قُرَّة:'''

{{(آیه):مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ}}

{{صورتی:«قُرَّة»}} از مادّه‌{{صورتی: «قُرّ»}} (بر وزن حرّ) به معناى سردى و خنكى است، از آنجا كه معروف است اشك شوق، همواره سرد و خنك، و اشك غم و حسرت داغ و سوزان است، تعبير به «قُرَّةِ أَعْيُنٍ» در لغت عرب، به معناى چيزى است كه مايه خنك شدن چشم انسان، مى‌گردد، يعنى اشك شوق را از ديدگانش جارى مى‌سازد و اين كنايه لطيفى است از نهايت خوشحالى. [2]

'''قرة عين:'''

{{(آیه):ذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ أَعْيُنٍ}}

{{صورتی:«قرة عين»}} معادل نور چشم است كه در فارسى كنايه از كسى مى‌گوئيم، كه مايه سرور و خوشحالى است. اين تعبير، در اصل از كلمه «قُرّ» (بر وزن حرّ) گرفته شده، كه به معناى سردى و خنكى است، و از آنجا كه معروف است (و بسيارى از مفسران به آن تصريح كرده‌اند) اشگ شوق همواره خنك، و اشك‌هاى غم و اندوه داغ و سوزان است، لذا «قرة عين» به معناى چيزى است كه مايه خنك شدن چشم انسان مى‌شود، يعنى اشك شوق از ديدگان او فرو مى‌ريزد، و اين كنايه زيبايى است از سرور و شادمانى.

شاهد اين سخن شعرى است كه «قرطبى» در تفسيرش از يكى از شعراى عرب نقل كرده است:

«ديروز چشمان خنكى، داغ و سوزان شد* ولى امروز چشم‌هايى خنك شد كه اشكش ريزان است». [3]

'''قُرىً:'''

{{(آیه):في‌ قُرىً مُّحَصَّنَةٍ}}

{{صورتی:«قُرىً»}} جمع‌{{صورتی: «قريه»}} به معناى «آبادى» است، اعم از شهر يا روستا، وگاه به معناى انسان‌هاى مجتمع در يك محل، نيز آمده است. [4]

[1]سوره بقره: 228 ؛[https://lib.eshia.ir/27575/2/185/%%% مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج2، ص185.]

[2]سوره سجده: 17؛[https://lib.eshia.ir/27575/17/165/قُرَّة مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج17، ص165.]

[3]سوره فرقان: 74؛[https://lib.eshia.ir/27575/15/188/قرة عين مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج15، ص188.]

[4]سوره حشر: 14؛[https://lib.eshia.ir/27575/23/540/قُرىً مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج23، ص540.]