است؛ گفته مى‌شود:{{صورتی: «فلان استوى‌ على عرشه، أو ثُلَّ عرشه»}} در حالى كه ممكن است اصلًا تختى در كار نبوده باشد، به همين دليل، «اسْتَوى‌ عَلَى الْعَرْشِ» به معناى اين است: «خداوند زمام امور جهان را بر دست گرفت».

اما نظر مفسران، محدثان و فلاسفه درباره اين كه منظور از «عرش خدا» چيست؟ و اين كلمه كنايه از چه معنايى مى‌باشد؟ مختلف است. گاهى «عرش» را به معناى «علم بى‌پايان پروردگار» تفسير كرده‌اند. گاه به معناى «مالكيت و حاكميت خدا». و گاه به معناى هر يك از «صفات كماليه و جلاليه او»، چرا كه هر يك از اين اوصاف، بيانگر عظمت مقام او مى‌باشد، همان گونه كه تخت سلاطين نشانه عظمت آنها است.

آرى خداوند، داراى عرش علم، و عرش قدرت، و عرش رحمانيت و عرش رحيميت است. طبق اين تفسيرهاى سه‌گانه، مفهوم «عرش» بازگشت به صفات ذات پاك پروردگار مى‌كند، نه يك وجود خارجى ديگر. [1]

'''عَرَض:'''

{{(آیه):عَرَضَ هذَا الأَدْنى‌}}

{{صورتی:«عَرَض»}} (بر وزن غرض) به معناى موجود عارضى، كم دوام و ناپايدار است، و به متاع جهان ماده از اين رو{{صورتی: «عَرَض»}} گفته‌اند كه معمولًا ناپايدار است؛ روزى به سراغ انسان مى‌آيد، آن چنان كه حسابش از دست مى‌رود، و روزى آن چنان از دسترس انسان دور مى‌شود كه در انتظار ذره‌اى از آن، آه مى‌كشد، به علاوه اصولًا همه نعمت‌هاى اين جهان ناپايدار و فناپذير است. [2]

'''عَرْض:'''

{{(آیه):جَنَّةٍ عَرْضُها كَعَرْضِ}}

{{صورتی:«عَرْض»}} در اينجا در مقابل «طول» نيست آنچنان كه بعضى از مفسران گفته‌اند، و به دنبال آن در جستجوى طول چنان بهشتى هستند كه عرضش همچون آسمان و زمين است، و از اين نظر به زحمت افتاده‌اند! بلكه‌{{صورتی: «عرض»}} در اين گونه استعمالات، به معناى وسعت است، مانند تعبير «پهنه» در فارسى مى‌گوئيم: پهنه دشت، يعنى وسعت صحرا. [3]

'''عُرْف:'''

{{(آیه):وَالْمُرْسَلاتِ عُرْفاً}}

{{صورتی:«عُرْف»}} به معناى متتابع و پى در پى آمده، و در اصل به معناى «يال اسب» است كه روى‌

[1]سوره اعراف: 54؛[https://lib.eshia.ir/27575/6/251/عُرْف مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج6، ص251.]؛سوره يونس: 3؛[https://lib.eshia.ir/27575/8/273/عُرْف مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج8، ص273.]؛سوره هود: 7؛[https://lib.eshia.ir/27575/9/42/عُرْف مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج9، ص42.]؛سوره طه: 5؛[https://lib.eshia.ir/27575/13/184/عُرْف مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج13، ص184.]؛ مؤمنون، آيه 86 (ج 14، صفحه 320)؛سوره سجده: 4؛[https://lib.eshia.ir/27575/17/126/عُرْف مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج17، ص126.]؛ مؤمن، آيه 7 ؛[https://lib.eshia.ir/27575/20/47/عُرْف مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج20، ص47.]؛سوره حديد: 4؛[https://lib.eshia.ir/27575/23/316/عُرْف مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج23، ص316.]

[2]سوره اعراف: 169؛[https://lib.eshia.ir/27575/6/508/عَرَض مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج6، ص508.]؛سوره انفال: 67؛ توبه، آيه 42 ؛[https://lib.eshia.ir/27575/7/297/عَرَض مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج7، ص297.]

[3]سوره حديد: 21؛[https://lib.eshia.ir/27575/23/373/عَرْض مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج23، ص373.]